Vanavond hoorde ik dat een familielid overleden is. Ik wist dat hij ongeneeslijk ziek was, maar hij had er voor gekozen om de laatste tijd in afzondering van zijn familie door te brengen. Ze vertelden wel dat hij via euthanasie was overleden en dat is voor mij  dan, hoe raar dat misschien ook klinkt,  toch een opluchting. Zo zag ik vandaag ook op Twitter de volgende tweet voorbijkomen:

“Bij het sterfbed van een familielid vraag ik me weer af wat er zo humaan aan is om te verdorsten en te verhongeren in een morfineroes”

Want dat is hoe het meestal gaat in Nederland (en andere landen waar euthanasie überhaupt niet mogelijk is). Het komt er op neer dat mensen die opgegeven zijn steeds meer morfine toegediend krijgen en al die tijd krijgen ze geen drinken of eten meer. Ze sterven dan meestal aan uitdroging in plaats van aan hun ziekte. Dit noemen ze “palliatieve sedatie” en het kan een paar- tot zo’n 14 dagen duren..

Dokters zeggen vaak dat mensen hier zelf niks van merken maar daar twijfel ik persoonlijk sterk aan. Ik heb het meegemaakt bij mijn oma bijvoorbeeld. Toen ik kwam,  leefde ze nog en andere familieleden die er ook waren, zeiden  dat ze al niks meer wist en hoorde, maar toen ik bij haar bed ging zitten en tegen haar praatte en haar hand vast pakte, kneep ze een paar keer stevig in mijn hand. Twintig minuten later was ze er niet meer.

Van morfine kun je ook heftige hallucinaties en dromen krijgen; niet fijn lijkt me, als je ook nog ligt uit te drogen en dood te gaan.

Daarom ook hulde aan mijn moeder, die  toen ze een hersentumor kreeg en duidelijk was dat ze niet meer beter zou worden  koos voor euthanasie op een moment dat zij het er de tijd voor vond. Maar omdat euthanasie nog steeds onder het strafrecht valt is dit geen gemakkelijke weg. De meeste artsen zullen daardoor liever gaan voor het laten verdorsten en verhongeren in een morfineroes..