Morgen is er in New York een conferentie met de naam “DIY Days” DIY staat voor Do It Yourself.  De “doe-het-zelf”-beweging staat voor het in eigen hand nemen van zaken als het uitgeven van muziek, boeken, het delen van ideeën, samenwerken etc. Internet en sociale netwerken spelen er vaak een belangrijke rol bij.

Op het programma staan een groot aantal sprekers, velen mij onbekend maar  zeker Douglas Ruskoff is een aanrader. In Second Life en in OSGrid, een open source alternatief voor Second Life werk ik samen met een  internationaal gezelschap binnen het 4freedom-project. Ons belangrijkste doel is het verspreiden van kennis over- en promoten van vrije software, vrije cultuur en open inhoud binnen virtuele werelden.  Deze conferentie sluit dus prima aan bij onze idealen en in overleg met de organisatie is besloten deze naar OSGrid en eventueel ook Second Life te streamen.

Sinds kort hebben we op OSGrid, dankzij Tiyuk Quellmalz – een van onze leden – de beschikking over een eigen server. Daarop is de Opensim software geïnstalleerd en dat betekent dat we de beschikking hebben over virtueel land. Ons gebied is vrij groot en nog lang niet af, maar er zijn wel al een aantal leuke dingen te zien, voornamelijk gebouwd door Ruben Haan.

Natuurlijk hebben we ook een eigen bioscoop en daar gaan we morgen de conferentie naar toe streamen. Als je zin hebt kom dan gezellig langs. Je hebt daarvoor een account nodig bij  OSGrid en je moet een viewer downloaden om de grid op te kunnen. Er zijn er verschillende, maar ik adviseer Imprudence. Je vindt ons in OSGrid door, na inloggen op de kaart “4freedom” te zoeken  en je vindt mij er onder de naam Catharina Jacobus.

Foto van Onze ondergrondse ontmoetingsruimte op OSGrid

Geen Commentaar.

Van: Christiann MacAuley –  http://www.stickycomics.com.

Vanavond zag ik bij Pauw en Witteman de Egyptenaren op het Tahir Plein zich verbazen over de lage opkomst bij onze verkiezingen en ze riepen ons op om toch vooral te gaan stemmen. Ik kan me dat heel goed voorstellen als je zelf geen stemrecht hebt. Mijn ouders en opa en oma hebben mij ook altijd op het hart gedrukt om vooral te gaan stemmen. Pake en beppe hadden zelfs nog meegemaakt dat er alleen nog kiesrecht was voor de elite en daarna kwam het algemeen kiesrecht voor mannen en pas een paar jaar later voor vrouwen. Hun generaties hebben daarvoor gevochten.

Daar heb ik respect voor en tot nu toe heb ik dat ook altijd braaf gedaan en ik ga het morgen opnieuw doen, maar wel met steeds meer tegenzin.

Waar komt dat door?

Ik krijg steeds meer het gevoel dat het kiesrecht een koekje is wat door de elite aan het volk is gegeven. De opstand werd ze te groot, dus vooruit dan maar: geef ze kiesrecht, dan zijn ze tijdje stil  en dan regelen we onze belangen wel op een andere manier. Met de elite bedoel ik dan niet onze volksvertegenwoordigers, want dat zijn vaak goedbedoelende mensen, maar vooral de bedrijven met het meeste geld, die achter de schermen aan de touwtjes trekken.

Wetten en regelgeving worden voorbereid in nauwe samenwerking met multinationals en andere invloedrijke bedrijven; wij als burgers komen daar niet- of nauwelijks aan te pas en daardoor devalueert de waarde van ons kiesrecht steeds meer. Steeds meer gebeurt dat ook in Europees verband en in Internationale Verdragen en handelsovereenkomsten met de rest van de wereld. Dat onttrekt zich aan vrijwel ieders waarneming en democratische controle.

Ondertussen neuzelt de politiek hier wat over hoofddoekjes en 130 km op de snelweg, deelt veel geld uit aan banken, bezuinigt op sociale voorzieningen en maakt het wonen voor huurders veel duurder.

Wat iedereen inmiddels hopelijk wel ziet of voelt is dat we de aarde onleefbaar maken. We maken alles op en we zien wel waar het schip strandt. Dat is wat het kapitalisme, dat alleen streeft naar winstmaximalisatie teweeg brengt.  Hoe rijk we ook zijn of zijn geweest, we zijn er nooit in geslaagd om de wereld voor iedereen een beetje leefbaar te maken en dat wordt alleen maar erger door de angstwekkende bevolkingsgroei.

Armoede en honger, we zien het liever niet en de media weet dat en laat het ons niet zien. Toch leven 2,5 miljard mensen (meer dan een kwart van de wereldbevolking) van minder dan $ 2,– per dag en zet daar dan eens deze grafiek van de superrijken in Amerika naast.

Gelukkig hebben we nu nog een vrij Internet en daardoor kunnen degenen die het willen weten het toch zien. Nu nog, want veel politieke partijen willen het Internet censureren. Zij noemen dat dan natuurlijk niet censuur, want dat past niet binnen een democratie. Ze noemen dat filtering en het loslaten van netneuraliteit, zodat providers delen van het Internet mogen afsluiten voor de goedkopere abonnementen. De VVD gaat zelfs zover dat ze zeggen dat iedereen in ieder geval Wikipedia en YouTube moet kunnen bekijken en oh ja, natuurlijk moet kunnen internetbankieren.. Geef het volk brood en spelen..

Maar kan het zijn dat de elite bang is voor nieuwe eisen van het volk?  Is toegang en het delen van al die informatie misschien een bedreiging voor ze?  De reguliere media is inmiddels aardig onder controle, maar het Internet niet. Hoe vaak ik de laatste tijd al naar AlJazeera heb gekeken in plaats van naar de NOS en naar alle informatie over onfrisse overheidspraktijken die er binnenkomt door het lekken van Wikileaks en waardoor wereldwijd revoluties worden ontketend.

Kortom, wij hebben recht om  te weten en daarom stem ik morgen toch maar weer braaf en hierom deze keer op de SP. Wie volgt?

Of als je het nog niet weet, kijk dan nog even dit filmpje – Amerikaans, maar hier is het niet heel veel anders..

Is diabetes (suikerziekte) te genezen? Ik dacht altijd van niet.  Nu heb ik net een aantal Amerikaanse documentaires over dit onderwerp gekeken en daar beweren ze dat dit vaak best kan en zelfs nog vrij simpel en snel ook.

In de eerste documentaire gingen zes mensen voor 30 dagen naar een kliniek; de meesten hadden diabetes type 2, maar een paar ook type 1. De type 2 mensen werden eigenlijk vanaf de start van de insuline (en vaak ook van een groot aantal andere medicijnen, zoals tegen hoge bloeddruk en cholesterol) afgehaald en ze kregen een suikerloos en veganistisch dieet van rauw voedsel (voornamelijk fruit, groente, gekiemde granen, bonen, zaden en noten. Op een paar na gingen ze naar huis met normale suikerwaarden en zonder medicijnen, inclusief medicijnen voor o.a. hoge cholesterol en hoge bloeddruk..

Een deelnemer verliet het programma voortijdig en een ander met type 1 diabetes bleef insuline gebruiken, maar wel in veel lagere doses dan voorheen (van 70 naar 5) en dat was voornamelijk omdat hij zelf eigenlijk niet kon geloven dat hij het niet nodig had omdat dat hem heel zijn leven was verteld. Een andere deelnemer ook met type 1 diabetes was wel insulinevrij en anderhalf jaar daarna nog steeds, maar over het algemeen zijn de resultaten bij type 2 beter dan bij type 1.

Maar hoe kan het dan dat suikerziekte bekend staat als een ongeneeslijke ziekte? In de VS zijn inmiddels meer dan 20 miljoen gediagnosticeerd met deze ziekte en ook hier nemen de aantallen toe en de kosten van de gezondheidszorg rijzen steeds meer de pan uit.

Bij zo’n vraag kijk ik altijd naar wie belang bij deze situatie hebben en dat zijn in dit geval de voedingsindustrie en de medicijnindustrie. De lobbyisten van deze industrieën adviseren onze overheden over wetgeving en daarmee is de cirkel eigenlijk al rond. Ons kapitalistisch systeem is gebaseerd op eindeloze groei en zoveel mogelijk werkgelegenheid, vandaar dat de overheid gevoelig is voor de argumenten uit  het “wetenschappelijk” onderzoek wat wordt gefinancierd door deze bedrijven.

Het is dus in niet in het belang  van deze partijen dat er misschien veel simpelere en goedkopere oplossingen zijn. Of het allemaal klopt wat de documentaires laten zien,  weet ik niet, maar ik denk zeker dat onze welvaartsziekten voor een belangrijk deel  te maken hebben met wat we eten.

Wie meer wil weten kan de documentaire “Simply Raw – Reversing Diabetes in 30 days” hier online bekijken.  Van de tweede “Raw for Life” zie je hier het intro; voor de rest.. gewoon even zoeken..

Gisteravond was ik samen met nog 9 andere vrouwen en een paar honderd mannen  bij de lezing van Dr. Richard Stallman op de Technische Universiteit van Delft. Stallman, de oprichter van The Free Software Foundation en van het GNU-project reist al jaren lang de wereld over om te vertellen waarom wij allemaal vrije software moeten gebruiken. Hij doet dat overigens als vrijwilliger en staat niet op de loonlijst van de FSF.

Zijn lezing ging deze keer vooral over auteursrechtwetgeving op  boeken en muziek en de negatieve gevolgen daarvan voor mensen in het digitale tijdperk. De vraag die centraal stond was of de vier vrijheden die vrije software geeft ook hierop van toepassing zouden moeten zijn.

Dit zijn die vrijheden:

• de vrijheid om het programma te gebruiken voor elk doel (vrijheid 0).
• de vrijheid om de manier waarop het programma werkt te bestuderen, en om het aan te passen aan je behoeften.  (vrijheid 1).
• de vrijheid om het programma te verspreiden, zodat je je naasten kan helpen (vrijheid 2).
• de vrijheid om het programma te verbeteren en daarna te verspreiden, zodat de hele gemeenschap er voordeel uit kan halen.  (vrijheid 3).

Stallman onderscheid bij het beantwoorden van deze vraag drie soorten van creaties:

• Praktische werken, zoals onderwijsboeken en boeken die je nodig hebt om je werk te kunnen  doen. Volgens Stallman moeten deze boeken volledig vrij zijn.
• Werken die iemands mening weergeven of wetenschappelijke onderzoek. Hierop hoeft de vrijheid om het werk te mogen aanpassen niet van toepassing te zijn omdat anders iemands mening verkeerd kan worden weergegeven of onderzoeksresultaten kunnen worden verdraaid.
• Artistieke werken: hierop zou de vrijheid om het werk te mogen aanpassen voor een bepaalde periode kunnen worden beperkt.

Hij ging eerst in op de geschiedenis van het auteursrecht. Voor de komst van de drukpers bestond die nog niet. Als je in die tijd iets wilde kopiëren dan moest je het overschrijven en dat was best veel werk. Rijke mensen kochten dus gewoon boeken en arme mensen met veel tijd om handen schreven soms iets over.

Toen de drukpers kwam werd het een stuk gemakkelijker en daarom werd er copyrightwetgeving ingevoerd. De bedoeling was om het maken van nieuw creatief werk te stimuleren door de makers een tijdelijke bron van inkomsten te geven. De duur van het copyright was beperkt. De wetten waren gericht op en bedoeld voor de commerciële uitbaters, zoals uitgevers en niet op de lezers. Jan met de Pet had er geen last van en had ook geen drukpers thuis..

Boeken mocht je gewoon nog steeds overschrijven en ook uitlenen aan vrienden of weggeven

Met de komst van het kopieerapparaat en later vooral de computer en het Internet werd dat een ander verhaal. Zowel het produceren als het verspreiden van delen van digitale boeken en muziek werd een stuk goedkoper en gemakkelijker.  Maar de uitgevers en andere tussenpersonen laten zich niet zomaar de kaas van het brood eten. Zij reageerden met zware druk op de politiek om de duur van het auteursrecht  uit te breiden tot nu in Europa tot zelfs 70 jaar na de dood van de maker en ook verschijnen er steeds meer draconische wetten en vooral handelsverdragen die de rechten van de gebruikers aantasten en die van de uitgevers uitbreiden. De wetgeving richt zich nu dus vooral op de burgers in plaats van op de commerciele uitbuiters. (sorry, uitbaters..) en veel mensen worden nu dagelijks geconfronteerd met de werking ervan.

De handhaving die vroeger redelijk simpel was, is nu heel lastig geworden en de uitbaters schuwen geen middel om toch te kunnen handhaven. Mensen worden bedreigd met miljoenenclaims en er zijn zelfs advocatenkantoren die hun broodwinning halen uit het bedreigen en afpersen van mensen die volgens hen iets van het internet gedownload hebben. Vandaag zag ik zelfs dat de Stichting Brein zelfs servers van een buitenlandse internetprovider zonder rechterlijk bevel in beslag heeft genomen.

De artiesten zijn ondertussen net zo goed de dupe van het huidige systeem. Van de verkoop van cd’s en boeken zien verreweg de meesten amper iets terug. Het meeste geld verdwijnt in de zakken van de uitgevers en andere tussenpersonen. En zoals Stallman zegt; in de Verenigde Staten (en volgens mij hier ook) kun je wetten kopen.

Verder wordt er DRM – Digital Rights Management of zoals Richard Stallman het zegt Digital Resctricions Management ingebouwd in computers en in bestandsformaten wat moet voorkomen dat mensen boeken of muziek met elkaar delen of dat mensen die boeken of muziek waarvoor ze betaald hebben op een ander apparaat kunnen lezen of luisteren dan waarop het gekocht is. DRM wordt ook toegepast om te controleren wat de gebruiker met zijn apparaat of software doet. Voorbeelden zijn kopieerbeveiliging en zelfs rootkits.

Richard Stallman vindt dat DRM-maatregelen die de rechten of privacy van de gebruikers aantasten verboden moeten worden en dat het copyright op artistiek werk aanzienlijk moet worden beperkt tot maximaal 10 jaar na publicatie. Dat zou dan net als voorheen alleen weer moeten gelden voor commerciële exploitatie. Weggeven en uitlenen moet uiteraard weer gewoon legaal worden want delen is goed.

Volgens Stalllman hoeven artiesten hiervan niet de dupe te worden. Ze zouden gecompenseerd kunnen worden via een belastingsysteem en/of via donaties. Wel is het belangrijk dat er een gemakkelijk systeem komt om anoniem te kopen en te doneren.

Aan het einde van de lezing veilde Stallman een Gnu, die uiteindelijk wegging voor € 120,– De opbrengst is voor de Free Software Foundation, waar je natuurlijk ook aan kunt doneren of  lid van kunt worden.

Hier een linkje naar een weergave van een lezing die Stallman in 2009 over hetzelfde onderwerp heeft gehouden: Copyright vs Community

En hier ook een video van dezelfde lezing (met Griekse ondertitels.. 🙂 )

http://video.google.com/videoplay?docid=-2991926848094761035#.

Ik snap best dat mensen geen enkele fiducie meer hebben in de  huidige politiek; ik begrijp alleen niet dat ze dan op Wilders gaan stemmen.  Kun jij mij dat mij uitleggen?

Wat een verhaal..

Afgelopen week maakte Aaron Barr van het Amerikaanse bedrijf HBGary via The Financial Times bekend dat hij de namen zou onthullen van een aantal mensen die betrokken zijn bij “Anonymous” en deze zou doorgeven/verkopen aan de FBI. Die vooraankondiging bleek geen slimme zet, want voordat Aaron Barr met zijn ogen kon knipperen, was hun website gehackt, hun emailservers, zijn Twitter account en zijn Linkedin Profiel. Ook onthulde Anonymous zelf al vast de lijst met namen die volgens HBGary betrokken zijn bij Anonymous, maar waar volgens Anonymous niks van klopt.

Anonymous verspreidde vervolgens duizenden emails van het bedrijf via een torrentbestand op The Pirate Bay. Daaruit bleek o.a. dat er bij HBGary intern al flink wat discussie was geweest of dit wel zo’n slimme actie was en of de methodes van Aeron Barr om achter de identiteit van mensen achter Anonymous wel deugden. De situatie liep dusdanig uit de hand, dat een van de CEO’s van HBGary zich uiteindelijk zelfs voor het eerst van haar leven op IRC waagde, waar een chatkanaal voor Anonymous is. Hier de chatlog.

Maar uit de mails bleek ook  dat het bedrijf samen met nog een aantal andere bedrijven in de VS in opdracht van The Bank of America bezig waren om een lastercampagne (pdf) tegen Wikileaks te starten. Zo was het plan o.a. om desinformatie te lekken via Wikileaks om daarmee aan te tonen dat Wikileaks niet deugt. Ook werden suggesties gedaan om de carrières van bekende bloggers, waaronder Glen Greenwald die Wikileaks openlijk steunen kapot te maken. Dit alles omdat Wikileaks binnenkort geheimen van Amerikaanse banken zal onthullen.

Dit is een korte samenvatting van de soap; de lange, Engelstalige versie staat hier bij ArsTechnica:

How one man tracked down Anonymous—and paid a heavy price

Het lijkt er niet op dat dit het einde is aan alle ellende voor HBGary. Er komen steeds meer onfrisse praktijken naar buiten via de duizenden gelekte emails, zoals vandaag dat HBGary via sociale netwerken spioneert naar familieleden van mensen die betrokken zijn bij organisaties die zich kritisch opstellen ten opzichte van de Amerikaanse Chamber of Commerce, een organisatie die zich o.a. inzet voor meer censuur en meer bescherming van “Intellectueel Eigendom“.

Tenslotte: Hier het persbericht van Anonymous.

Updates:

Ook Nederlandse Politie, Marechaussee en Ministerie klant bij HBGary

Crowdleaks heeft zoekmachine gemaakt voor het doorzoeken van de mails van HBGary

Interessant Interview met Glen Greenwald waaruit o.a. blijkt dat Bank of America en Chamber of Commerce wel degelijk betrokken waren bij de lastercampagnes van HBGary tegen Wikileaks en bloggers, terwijl ze dat ten stelligste ontkennen.

Op Ars Technica wordt uitgebreid toegelicht hoe de hack van de website, systemen en accounts van HBGary kon worden uitgevoerd.

Ars Technica: How HBGary wrote backdoors and rootkits for the government.

Who is Anonymous:

Mooi zo; de bevolking van Egypte heeft het voor elkaar gekregen om hun dictator te verjagen.  Een dictator die dertig jaar lang werd gesteund door onze zogenaamd vrije Westerse samenlevingen, de VS voorop. Schijnheilig, steunen diezelfde Westerse presidenten nu ineens het Egyptische volk.

Vrijheid en democratie zijn kennelijk minder belangrijk dan stabiliteit, zelfs als die wordt gecreëerd via onderdrukking, corruptie en diefstal.

Wat zegt zoiets over onze bestuurders en ons zogenaamd democratisch bestel? Ons wordt immers geleerd dat wij leven in een democratie.  We mogen ten slotte eens in de vier jaar een hokje rood kleuren; zelfs nog wat vaker als je de Europese-, gemeenteraad- en provinciale staten verkiezingen meerekent.  Maar wat er daarna gebeurt is totaal aan onze invloed onttrokken en vaak ook totaal iets anders dan wat er in de verkiezingsprogramma’s van de politieke partijen stond.

Na de verkiezingen vervolgt de rituele dans tussen lobbyisten van grote bedrijven enerzijds en ambtenaren en politici anderzijds. Voor wie daar nog aan twijfelt, hier een mooi voorbeeld:

De Europese Commissie deed in 2000 een onderzoek naar de wenselijkheid van patenten op software. Meer dan 90% van de reageerders vond software patenten niet gewenst. De Europese Commissie concludeerde daaruit vervolgens dat er een Economische meerderheid is voor software patenten.

Op Twitter en Identica zei ik daarom het volgende:

Leuk zo’n Staat, zolang ze in dienst staat van de burgers en de dingen doet die wij beter collectief kunnen doen, maar het begint er steeds meer op te lijken dat de Staat zich tegen ons keert.

Zo werd in 2010 2,6 miljoen keer informatie over klanten van telecom- en internetproviders opgevraagd.

Dat is dus iets van 7000 x per dag. Wat ik mij dan af vraag is : Waar slaat dit op? Hoeveel mensen zijn er bezig met het opvragen en analyseren van deze gegevens en waarom worden er van zoveel mensen gegevens opgevraagd?  En dan te bedenken dat de cijfers van de AIVD en de MIVD niet zijn meegerekend omdat daarvan zelfs het aantal opvragingen geheim is..

En dan nog even wat cijfers; uit het jaarverslag Besluit Verstrekking Gegevens Telecommunicatie blijkt dat er in 2009 2,6 miljoen x gegevens werden opgevraagd op grond van artikel 126n van het Wetboek van Strafrecht.  In dat artikel wordt verwezen naar artikel 67 wat slaat op de wat ernstiger misdrijven, zoals o.a. waar  een gevangenisstraf op staat van meer dan vier jaar. Uit de cijfers van het CBS over 2009 blijkt dat er in Nederland in totaal “maar” 139.840 verdachten van een misdrijf waren. 2,6 miljoen controles (in 2009 zelfs bijna 3 miljoen) is dan toch wel erg veel..

Uit onderzoek van Privacy International blijkt dat Nederland na het Verenigd Koninkrijk de grootste politiestaat binnen de EU is.

Op het gebied van grondwettelijke bescherming, leiderschap, identiteitskaarten en biometrie, het uitwisselen van gegevens, aftappen, bewaarplicht, medische en financiële gegevens en grenscontrole scoorde Nederland de zwaarst mogelijke onvoldoende. In totaal gaf Privacy International Nederland tien keer het stempel “endemische surveillance” (de hoogst mogelijke vorm van schending van burgerrechten op dit gebied).

Het moet toch niet veel gekker worden?

Ik ben geboren in 1962 en toen waren wij nog een van de meest vrijzinnige landen in de wereld, maar we glijden steeds meer af naar volledige controle.  De Staat doet ook weinig anders meer zelf, dan veiligheid; een groot deel van de andere collectieve taken, zoals gezondheidszorg, woningbouw, openbaar vervoer, energievoorziening zijn geprivatiseerd onder het adagium dat marktwerking zoveel beter voor ons zou zijn. Nou, ik heb er weinig van gemerkt, behalve dan dat alles duurder wordt en de dienstverlening beroerder.

Nu zijn er ook plannen om veiligheid te privatiseren, bijvoorbeeld het gevangeniswezen.  Dat hebben ze in de VS – ons grote voorbeeld – ook gedaan en het gevolg is dat er daar steeds meer mensen in de gevangenis zitten en er steeds langer verblijven, waardoor de kosten steeds hoger worden. In de VS zitten er nu 7,3 miljoen mensen – dat is ongeveer 1 op de 37 volwassenen –  in het gevangenissysteem.

Dat is natuurlijk goed voor het bedrijfsleven en dat lobbyt zich dan ook suf bij ambtenaren en politici en helpt graag bij het schrijven van wetgeving, maar wij als burgers betalen daarvoor letterlijk en figuurlijk de rekening. Dat het nog erger kan, bewijst dit filmpje van Lawrence Lessig over de corruptie in de VS, maar alles wat daar gebeurt, komt meestal iets van 10 tot 20 jaar later in ons theater:

Bij #blogpraat (een wekelijks uurtje waar bloggers elkaar via Twitter ontmoeten) ging het vanavond over de vraag wat je doet als iemand de inhoud van je blogs kopieert en herpubliceert. Wat mij vooral opviel is dat er onder bloggers toch nog best reactionair gedacht wordt over copyright.

Zelf doe ik niks; Ik geloof niet in handhaving van het auteursrecht op Internet en ben er zelfs op tegen. Onze Auteurswet stamt van ver voor het Internet; om precies te zijn uit 1912. Die wet was bedoeld om auteurs de tijd te geven om na het schrijven van een boek, een nieuw boek te schrijven, via de inkomsten uit hun eerdere boek.

Een nobel streven, maar de uitbuiting en eindeloze verlenging van het auteursrecht tot tegenwoordig tot zelfs 70 jaar na de dood van de maker, heeft geleid tot een situatie, waarin maar een zeer beperkt aantal mensen genoeg verdient om van te leven en waarbij het overgrote deel (zo’n 90%) van de inkomsten gaat naar derde partijen, zoals uitgevers  en in de muziek naar platenbonzen e.d.

Deze praktijk is tot stand gekomen onder druk van lobbyisten op de wetgever vanuit met name de muziek- en filmindustrie. Dat ging jaren goed omdat er nog geen Internet was en “Jan met de Pet” er geen last van had. Toen kwam Internet en Internet is eigenlijk een grote kopieermachine. Het bekijken en het verspreiden van materiaal gaat simpel en is vrijwel gratis.

Het enorme voordeel daarvan is dat het verspreiden en delen van kennis en informatie zoveel gemakkelijker en goedkoper is geworden. Heel veel mensen hebben nog steeds geen toegang tot onderwijs, maar met een internetverbinding kunnen ze zich tegenwoordig zelf onderwijzen. Dat is een groot goed en daar zouden alle overheden pal achter moeten gaan staan.

Maar dat doen ze niet. In plaats daarvan, gaan ze op zoek naar manieren om het Internet te “civiliseren”, om te voorkomen dat materiaal wat onder auteursrecht valt, vrij en blij wordt verspreid. Ze kiezen dus de kant van de bedrijven die het auteursrecht exploiteren en niet die van de burger. Ze kiezen voor het onderdrukken van de voordelen van nieuwe technologie ten koste van ons.

Gelukkig kunnen wij daar zelf iets aan doen. Ik doe dat door mijn blog beschikbaar te stellen onder een Creative Commons licentie. Er zijn er verschillende maar ik heb gekozen voor deze: http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/nl/ Om dit verhaal niet te lang te maken, leg ik later nog wel eens uit, waarom.. Maar ik roep hierbij graag andere bloggers op om te kiezen voor delen; Geld moeten we dan maar op een andere manier verdienen..